گردشگر زدگی؛ شناخت و مدیریت رشد گردشگری شهری - آریا بلاگ

به گزارش خبرنگاران به نقل از دفتر امور بین الملل سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، گردشگرزدگی به وضعیتی گفته می گردد که در آن درگیری بین مردم محلی و بازدید نمایندگان در آن مقصد گردشگری بوجود می آیند. اصطلاح گردشگرزدگی نسبتا جدید است و از سال 2015 به طور منظم مورد استفاده قرار گرفته است. با این حال، در این زمان کوتاه، آن را به رایج ترین اصطلاح برای توصیف اثرات مخرب گردشگری تبدیل نموده است. بر طبق تعریف سازمان جهانی گردشگری، گردشگرزدگی به معنای تاثیر گردشگری در یک مقصد یا بخشی از آن است که بیش از حد به نحو منفی بر کیفیت زندگی شهروندان و یا کیفیت تجربه بازدید نمایندگان تاثیر بگذارد. این تعریف نشان می دهد چگونه گردشگری را می توان به عنوان یک عامل مخرب که به طور فزاینده ای بار زندگی روزانه مردم محلی و همچنین بازدید نمایندگان، که ممکن است از تعداد زیادی از گردشگران ناراحت شوند، مشاهده کرد.

جلد اول گزارش گردشگر زدگی؛ شناخت و مدیریت رشد گردشگری شهری به آنالیز نحوه مدیریت گردشگری در مناطق شهری به نفع بازدیدنمایندگان و ساکنین به طور یکسان و عملکرد 11 استراتژی و 68 اقدام برای یاری به درک بهتر و مدیریت رشد بازدید نماینده در شهرها می پردازد. جلد دوم گزارش شامل 18 مورد مطالعاتی در خصوص چگونگی اجرای یازده استراتژی در رابطه با شهرهای پربازدید قاره های آمریکا، آسیا و اروپا شامل: آمستردام، آنتورپ، بارسلونا، برلین، بسالو، کمبریج، دوبرونیک، ادینبرو، کنت، هانگژو، لندن، لوسرن، ماکائو(چین)، نیویورک، لیسبون، سئول، پورتو، پراگ و ونیز میپردازد. نتایج مطالعات نشان می دهد که این فکر که یک نسخه برای درمان گردشگر زدگی را می گردد برای همه تجویز کرد بی فایده است و موفقیت آمیزی هر استراتژی مدیریت مقصد باید درزمینه خاص باشد. اگر چه این ممکن است به عنوان یک سورپرایز به نظر برسد، ارتباط بنیادین بین چالش های اساسی مانند: ازدحام در مکان ها و لحظات خاص، حمل و نقل، فشار بر زیرساخت ها و منابع، کاهش اعتبار محل و تاثیر بر بافت های اجتماعی و زندگی روزانه ساکنان وجود دارد. یازده استراتژی به توضیح زیر است:

1. گسترش پراکندگی بازدید نمایندگان در داخل و خارج از شهر؛

2. افزایش زمان پراکندگی بازدید نمایندگان؛

3. ایجاد جاذبه ها و برنامه های مسافرتی جدید؛

4. بازنگری و اصلاح مقررات؛

5. افزایش گروه بندی بازدیدنمایندگان؛

6. اطمینان از بهره مندی جوامع محلی از گردشگری؛

7. ایجاد تجربیات شهری به نفع ساکنین و بازدید نمایندگان؛

8. بهبود امکانات و زیرساخت های شهری؛

9. مشارکت و برقراری ارتباط با ذینفعان محلی؛

10. برقراری ارتباط با بازدیدنمایندگان؛

11. تنظیم اقدامات نظارتی و پاسخگویی.

زوراب پلولیکاشویلی، دبیرکل سازمان جهانی گردشگری در این زمینه اظهار کرد: گردشگری شهری چند-جانبه است و احتیاج به یک استراتژی در سطح شهر با همکاری تمامی ذینفعان دارد و ورود گردشگر باید در دستور کار شهری قرار گیرد . وی همچنین اضافه کرد: شهر پایدار و فراگیر باید به معنی ایجاد شهرها برای همه (شهروندان، سرمایه گذاران و بازدیدنمایندگان) باشد.

در نتیجه، متداولترین اقداماتی که در حال حاضر توسط مقاصد گردشگری انجام می گردد، مربوط به پراکندگی بازدید نمایندگان در داخل و خارج از شهر می باشد، که نشان از احتیاج فوری برای مدیریت تراکم گردشگری در مناطق و جاذبه های خاص است. اقداماتی با هدف بهبود امکانات و زیرساخت های شهری نیز اغلب بیان شده که بیانگر این واقعیت است که دلیل بسیاری از چالش ها نه تنها تعداد روزافزون بازدید نمایندگان، بلکه سنگینی فشاری است که ساکنان، مسافران و گردشگران بر منابع و خدمات شهری وارد می نمایند.