تهران کلاه ایمنی ندارد - آریا بلاگ

روزنامه ایران در ادامه نوشت: زمان از 6 سال پیش برای خانواده پسربچه 10 ساله ای که در پارک جلالی تهران هم در آبنمای پارک دچار برق گرفتگی شد، متوقف شده است. 30 مرداد 95 هم برای خانواده پسر بچه 13 ساله ای که به هوای برداشتن توپش به داخل آبنما رفت و دچار برق گرفتگی شد، دیگر یک تاریخ صرف تقویمی نیست، همه این روز ها آغاز یک داغ همیشگی است؛ داغی که حتی با شنیدن خبر یک اتفاق تلخ مشابه سر باز می نماید و چندین خانواده عزادار را دوباره به یاد خاطراتی می اندازد که شاید از رفتن به همه پارک ها بیزارشان نموده باشد.

خانواده عماد هم قطعاً از شهریور سال گذشته تا به همین امروز تصویر خروجی گیت های بلیت فروشی هر نقطه ای از شهر را به ماجرای برق گرفتگی فرزند 6 ساله شان در استادیوم آزادی گره خواهد زد، اتفاق دردناکی که لذت یک بازی شیرین را برای همواره گرفت و شیرینی اش را تلخ کرد؛ البته سال جاری هم دوباره یک برق گرفتگی ساده در پارک لاله رخ داد تا سریال برق گرفتگی در پارک ها و فضا های عمومی به این سادگی ها تمام نشود. این بار قربانی اش یک نوجوان 14 ساله بود که به هوای بازی به یکی از عظیم ترین و معروف ترین پارک های تهران رفته بود، اما یک بازی پینگ پنگ، سرانجام بازی زندگی اش بود.

شرایط 150 پارک تهران سال گذشته آنالیز شد، نتیجه، شناسایی 10 هزار مورد خطر زا در پارک ها بود که 7 هزار خطر آن به بحث ایمنی برمی گشت، سهم برق گرفتگی در این ارزیابی ها 21 درصد بود! در آنالیز دیگری ایمنی زمین های بازی پارک ها پیش کشیده شد و آنجا هم معلوم شد که بیش از 68 درصد وسایل بازی برای بچه ها مخاطره آفرین و آسیب زاست. حالا هم که کارشناسان از شرایط ناایمنی بازار تهران، انبار نفت شهران، تجهیزات فشار قوی بعثت و خطوط انتقال سوخت به عنوان خطرات بالقوه تهران نام می برند. سوالاساسی این است آیا در حوزه ایمنی فضا های عمومی، اراده جدی وجود ندارد؟

آیا مسئولیت کار فقط بر عهده پیمانکاران و شهرداری منطقه است و آیا به صرف پرداخت دیه و دریافت رضایت می توان از همه این اتفاقات تلخ براحتی عبور کرد؟ سند برنامه 5 ساله سوم توسعه شهر تهران، شهرداری را مسئول حفظ ایمنی در فضا های عمومی شهر می داند، اما آیا یک ساختار ضعیف و بدون ضمانت اجرا زیر نظر یک شرکت می تواند مسئولیت ایمنی در شهر را تأمین کند؟

شورای شهر بار ها تأکید نموده تا واحدی مجزا و تخصصی با بودجه کافی برای اچ اس ای (مدیریت سلامت، ایمنی و محیط زیست شهر) راه اندازی شود، واحدی که اثرگذاری لازم را دارد و می تواند به صورت مستقل تصمیم گیری کند و البته تمهیدات لازم هم برای پیشگیری از بروز حوادث و سوانح ناشی از نبود تجهیزات ایمن به وسیله تشدید نظارت بر عملکرد پیمانکاران فراهم شود.

اما شما به عنوان یک شهروند تا به امروز از اچ اس ای چیزی شنیده اید؟ خانم احمدی می گوید که هفته پیش با فرزند سه ساله اش به پارک قیطریه رفته، اما از همان ابتدا با دیدن سیم ها و کابل های رها شده برق حتی جرأت ننموده است که دست پسرش را رها کند. از نگهبان هم که پرسیده، جواب درستی نگرفته است.

یا آقای رضوانی که با فرزندان خردسالش به یکی از پارک های مناطق شمالی تهران رفته و در حین بازی، میله حفاظ تاب باز شده و فرزندش به زمین خورده است: ما حتی نمی دانستیم به کجا باید شکایت کنیم، هیچ راهی برای ورود کالسکه درست ننموده اند و بچه ها را هم نمی شود یکجا نگه داشت. آقای روح نواز هم تجربه جالبی از آب بازی بچه ها کار در آبنمای میدان فردوسی دارد. آن ها نوبتی آب بازی می کردند و من مرتب استرس داشتم که مبادا اتفاق تلخی بیفتد.

خانم مقیسه هم از بهداشت پارک ها گلایه دارد: سطل های آلوده درکنار آبخوری گذاشته شده، سیم های برق از لای درختان عبور می نماید، انگار پارک ها بیشتر برای آدم هایی ساخته شده که یکجا بنشینند و فقط حرف بزنند. تحرک داشته باشی باید عواقبش را بپذیری! حدود دو سال است که اجازه نمی دهم فرزندانم به هیچ پارکی بروند.

رئیس کمیته ایمنی و مدیریت بحران شورای اسلامی شهر تهران می گوید که همه دستگاه ها و سازمان های دولتی و خصوصی که نوع فعالیت شان دارای ریسک است، باید از استاندارد های ایمنی برخوردار بوده و از مخاطرات به دور باشند. در فضا های عمومی و شهری مثل پارک ها، میادین، بوستان ها هم حتماً تجهیزات و مبلمان شهری بر اساس استاندارد های ویژه ای طراحی شده باشد و از سوی پیمانکاران و دستگاه های نظارتی کنترل شود و چک لیست های معینی برای این بازدید ها معین شود. در شهرداری تهران هم با توجه به نوع فعالیت ها و همین طور حضور پیمانکاران باید بخشی مجزا به مقوله ایمنی وجود داشته باشد.

سوال این است که آیا چنین بخشی وجود دارد؟ بله، اما یک واحد قوی نیست و تنها در ذیل کار یک شرکت تعریف شده است. ما در کمیسیون سلامت کوشش می کنیم تا صندلی بخش ایمنی در شهرداری تهران ارتقا یابد. باید یک واحد قوی اچ اس ای در شهرداری تهران راه اندازی شود که ضمانت اجرایی لازم را داشته باشد. البته این به فضا های عمومی برمی شود و خود فضا های خصوصی مثل کلینیک های درمانی هم باید واحد مجزای اچ اس ای و مسئول فنی جداگانه داشته باشند.

در سینا مهر اگر این واحد فعال بود، هیچ گاه اجازه نمی داد در کنار در ورودی یک انبار ساخته شود و در آن کپسول اکسیژن، لباس بیماران و کولری که از نظر برق کشی مشکل دارد، نگهداری شود. سازمان مافوق (در اینجا وزارت بهداشت) و اداره بازرسی وزارت کار باید فعالیت این بخش را کنترل نمایند، انتظار این است که آن ها فعالانه برخورد نمایند. نقش بهره برداران و مالکان نیز باید جدی دیده شود. بسیاری از مراکز درمانی در لیست پرخطر ها قراردارند. در فضا های عمومی مثل پارک ها هم اگر پیمانکاری تخلف نموده باید جریمه و خلع شود. این نظارت و کنترل نهاد بالادستی را می طلبد. نمی توان نسبت به مسائل ایمنی کوتاهی کرد.

زهرا صدر اعظم نوری با بیان این که اظهار نظر درباره ایمنی همه پارک ها و فضا های عمومی تهران امکان پذیر نیست، می گوید: ایمنی کنترل و نظارت دائم و مستمر می طلبد وگرنه هر فضایی اعم از زیر گذر، تونل و معبر عمومی بالقوه می تواند خطر آفرین باشد.

آیا واحد اس اچای می تواند زیرمجموعه مدیریت بحران شهرداری تهران برود؟ رضا کرمی محمدی، رئیس سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهرداری تهران می گوید: از این طرح استقبال می کنیم؛ به شرط آن که بودجه و امکانات لازم را در اختیار ما بگذارند. هم اکنون در اغلب کشور های پیشرفته، همه پروژه ها مبتنی بر ارزیابی ریسک است و همه خطرات و ظرفیت ها از همان ابتدا و در مرحله طراحی آنالیز می شود. در تهران ما به تازگی وارد این بحث شده ایم و این در حالی است که حتی بسیاری از کلانشهر ها به این موضوع فکر هم نمی نمایند. اچ اس ای تمام موارد ایمنی و اتفاقاً بیشتر جزئیاتی مثل لوله های آب ساختمان را دربرمی گیرد، چون ممکن است حتی آبی که از لوله ها خارج می شود، برای سلامتی مضر باشد.