فناوری نظارت بر چهره و خطراتی که برا آزادی های شهروندان دارد - سخنرانی کاد کراکفورد در TED - آریا بلاگ

چند نفر از شما از نرم افزارهای رمزگذاری استفاده می کنید یا از پسورد خوب یا ورود دومرحله ای برای حفظ حساب کاربری آنلاین استفاده می کنید؟

شما دوست ندارید در اینترنت چیزهایی مثل سوابق پزشکی تان یا تاریخچهٔ جست وجوهایتان در گوشی تلفن یا کامپیوترتان را به صورت عمومی منتشر کنید، تا همهٔ دنیا ببینند. شرط می بندم که اگر دولت بخواهد که یک تراشه در مغز شما قرار دهد تا همهٔ افکار شما را به یک کامپیوتر مرکزی دولتی مخابره کند، سخت جلوی آن می ایستید.

حریم خصوصی، پنهان کاری نیست، بلکه نوعی کنترل است. من با پزشکم اطلاعاتی را در مورد بدنم و سلامتی ام به اشتراک می گذارم، و انتظار دارم که آن اطلاعات با پدر و مادرم، یا رئیسم یا فرزندانم به اشتراک گذاشته نگردد.

اما بین حریم خصوصی از یک سو و امنیت از سوی دیگر، همیشه یک تنش و تضاد وجود داشته و دارد.

در یک نگاه، فن آوری هایی که باعث پیشرفت حریم خصوصی هستند باعث پیشرفت امنیت هم هستند. برای مثال نرده ها را در نظر بگیرید یا قفل درها را، پرده های پنجره هامان، پسوردها، نرم افزارهای رمزگذاری. همهٔ این فن آوری ها همزمان از حریم خصوصی و امنیت ما محافظت می کنند.

در سال های اخیر، دولت فدرال به یک گروه خبره به نام هیات نظارت بر حریم خصوصی و آزادی های مدنی ماموریت داد تا برنامه های نظارتی دولت پس از 11 سپتامبر را بررسی کند، برنامه های نظارتی جهت به دام اندازی. این افراد خبره نتوانستند حتی یک نمونه از آن برنامه های نظارتی پیدا کنند که در جهت پیشبرد امنیت باشند- هیچ حملهٔ تروریستی را شناسایی نکردند یا جلویش را نگرفتند. ولی، می دانید که آن اطلاعات به چه دردی می خوردند؟ کمک به آژانس امنیت ملی برای جاسوسی برای منافع عاشقانه خودشان!

میلیون ها انسان در امریکا و دیگر کشورها از دستگاه های خانهٔ هوشمند استفاده می کنند، مثل دوربین های مداربسته که با اینترنت به هم وصل هستند. اما می دانیم که هر فن آوری که به اینترنت وصل گردد می تواند هک گردد. پس اگر یک هکر وارد دوربین های مداربستهٔ متصل به اینترنت در خانه گردد، می تواند شما و خانواده تان را ببیند که می آیید و می روید، و زمان مناسب را پیدا کند که ضربه بزند.

حریم خصوصی دشمن امنیت نیست، بلکه ضامن آن است.

ما روزانه با یک هجمهٔ تبلیغاتی روبرو هستیم که به ما می گویند که باید از یک سری حریم های خصوصی در جهت کسب امنیت از طریق برنامه های نظارتی بگذریم. نظارت بر چهره از خطرناک ترین گونه این فن آوری هاست.

دولت ها امروزه به دو روش اصلی این فن آوری ها را به کار می گیرند. یکی تشخیص چهره است. که برای شناسایی فرد در تصویر به کار می رود. دومی نظارت بر چهره است که در آن با استفاده از شبکه دوربین های نظارتی و پایگاه های داده همه حرکات، عادات و ارتباطات افراد در فضای عمومی را ضبط و بررسی می گردد. مثلا در یک کنسرت.

پانوپتیکون panopticon یک زندان است که به نحوی طراحی شده که چند نگهبان در مرکز حلقه بتوانند هر چه که در سلول های محیط حلقهٔ زندان اتفاق می افتد را نظارت کنند. افراد داخل این سلول ها نمی توانند داخل برج نگهبانی را ببینند، اما نگهبان ها می توانند سانت به سانت سلول ها را ببینند. ایده اصلی اینجاست که اگر آدم های درون سلول زندان بدانند که در تمام لحظات تحت نظر هستند، یا می توانند باشند، رفتارشان را تطبیق خواهند داد. به طریق مشابه، نظارت بر چهره به قدرت مرکزی - در این مورد، دولت- این اجازه را می دهد که کلیت حرکات و ارتباطات انسانی را در فضای عمومی تحت نظر بگیرد. در این حالت، نگهبان برج نداریم، ولی به جایش یک تحلیلگر پلیس در مرکز جاسوسی داریم. زندان از محدودهٔ دیوارهایش فراتر می رود، همه را شامل می گردد، در هر جا و هر زمان. در یک جامعهٔ آزاد، این خیلی هراس انگیز به نظر می رسد.

دهه هاست که، ما شاهد سریال های پلیسی هستیم که این روایت رو القا می کنند که فن آوری هایی مثل نظارت بر چهره در نهایت در خدمت منافع عمومی هستند. اما دنیای واقعی سریال پلیسی نیست. آدم بد همیشه واقعا خلاف نکرده، پلیس ها قطعا همیشه آدم خوب داستان نیستند و فن آوری ها همیشه درست کار نمی کنند.

مثال استیو تالی را در نظر بگیرید، یک تحلیلگر مالی اهل کلرادو. در سال 2015، تالی دست گیر شد، و بر اساس یک اشتباه که در سیستم تشخیص چهره رخ داده بود، به سرقت بانک متهم شد. تالی با این پرونده جنگید و سر آخر از آن اتهامات مبرا شد، اما زمانی که توسط دولت تحت تعقیب و بازپرسی بود، خانه اش، شغلش و فرزندانش را از دست داد. پروندهٔ استیو تالی یک نمونه است از آن چه که می تواند در اثر شکست فن آوری اتفاق بیافتد. اما نظارت بر چهره حتی وقتی که به درستی کار کند هم به همان اندازه خطرناک است.

فقط در نظر بگیرید که چقدر برای یک آژانس حکومتی ساده است که بیرون ساختمانی که افراد برای جلسات الکلی های ناشناس ملاقات دارند، دوربین نظارت قرار دهد. می توانند آن دوربین را به الگوریتم نظارت چهره و یک پایگاه داده وصل کنند، یک دکمه را بزنند و بنشینند و پیشینهٔ هر فردی که برای درمان اعتیاد به الکل مراجعه کرده را ضبط کنند. همین قدر برای آژانس حکومتی ساده است که از این فن آوری برای تشخیص اتوماتیک هر شخصی که در راهپیمایی زنان یا تظاهرات سیاه پوستان حاضر می گردد استفاده کند. حتی صنعت فن آوری هم از سنگینی این مساله آگاه است.

برد اسمیت رییس مایکروسافت از کنگره خواست تا مداخله کند. گوگل، از سوی خودش، به صورت عمومی از فرستادن محصولات نظارت بر چهره سر باز زد، بخشی از آن به خاطر نگرانی های عمیق حقوق مدنی و انسانی بود. و این چیز خوبی است. چرا که در نهایت، حفاظت از جامعهٔ آزاد خیلی بیشتر اهمیت دارد تا سود شرکت های بزرگ.

پویش ملی اتحادیه آزادی های مدنی آمریکا برای این که دولت را در به کارگیری این فن آوری خطرناک وادار به عقب نشینی کند یک سوال منطقی برای آدم های اهل تفکر طرح کرد. چه چیزی این فن آوری خاص را تا این حد خطرناک کرده؟ چرا نمی توانیم برای آن مقررات وضع کنیم؟ خلاصه کلام، این زنگ خطر برای چیست؟

نظارت بر چهره به طور منحصر به فردی خطرناک است به دو دلیل.

یکی طبیعت خود فن آوری است و دومی این است که سیستم ما به طور اساسی فاقد سازوکار نظارتی و مسئولیت پذیری برای اطیمنان از عدم سوء استفاده است.

نظارت بر چهره یک نوع نظارت فراگیر را سبب می گردد که در گذشته غیرممکن بود. هر دفعه که شخصی دوستی را ملاقات می کند، به ادارهٔ دولتی می رود، یا به مکان مذهبی، مرکز تنظیم خانواده، دخانیات و ماریجوانا فروشی، کلاب برهنگی؛ کوچک ترین حرکات عمومی تک تک افراد، و عادت ها و ارتباطاتشان مستند و ثبت می گردد، نه یک روز، بلکه هر روز، تنها با فشردن یک دکمه. این نوع نظارت انبوه جامع اساساٌ معنی زندگی در جامعهٔ آزاد را زیر سوال می برد. آزادی بیان، آزادی وابستگی، آزادی مذهب، آزادی رسانه ای، حریم خصوصی مان، حق این که به حال خودمان رها باشیم.

شاید فکر کنید، خیلی خب، بی خیال، هزاران راه هست که دولت بتواند جاسوسی مان را بکند. و بله، درست است، دولت می تواند ما را از طریق تلفن همراه ردیابی کند یا در یک جلسهٔ سیاسی شرکت کنم، یا حتی فقط به بهانه مریضی سر کار نروم و به جایش در ساحل تفریح کنم …

می توانم گوشی ام را در خانه جا بگذارم. ولی چهره ام را نمی توانم در خانه بگذارم.

و این باعث نگرانی اصلی بعدی من می گردد: چگونه می توان مقررات معناداری برای این فن آوری وضع کرد.

در حال حاضر، اگر دولت بخواهد بداند که من هفتهٔ پیش کجا بوده ام، نمی تواند به سادگی سوار ماشین زمان گردد و مرا در گذشته تعقیب کند. بلکه باید از یک قاضی حکم بگیرد و حکم را نشان ارائه دهنده سرویس تلفن من بدهد، که از قضا، نفع مالی اش در این است که حریم خصوصی من را حفظ کند. اما با وجود سیستم های نظارت بر چهره، چنین محدودیتی وجود ندارد. این فن آوری است که 100 درصد توسط خود دولت کنترل می گردد. خب چطور لزوم داشتن حکم اینجا رعایت می گردد؟ آیا قرار است دولت برود پیش قاضی و حکم بگیرد، و بعد حکم را به خودش ارائه دهد؟ مثل این که من دفتر خاطراتم را بدهم به شما و بگویم، بفرمایید، می توانید برای همیشه نگهش دارید، اما نمی توانید تا زمانی که من نگفتم آن را بخوانید. پس چه کار می گردد کرد؟

تنها جواب به این تهدید از سوی دولت در مورد استفاده از نظارت چهره این است که با اجازه ندادن به دولت برای ساختن شبکه های نظارت بر چهره در تاسیسات خودشان، ظرفیت های دولت برای زیر پا گذاشتن اعتماد عمومی را محدود کنیم و این دقیقا همان کاری است که داریم می کنیم.

اتحادیه آزادی های مدنی آمریکا بخشی از یک پویش ملی است که مانع استفادهٔ دولت از این فن آوری خطرناک می گردد. در این زمینه پیروز بوده ایم، از سان فرانسیسکو تا سامرویل در ماساچوست، قانون شهری برای منع استفاده دولت از این فن آوری وضع کرده ایم و خیلی از انجمن های دیگر اینجا در ماساچوست و در سطح کشور دارند روی تدابیر مشابه مذاکره می کنند.

یک سری افراد به من گفته اند که این جنبش آخرش به شکست منجر می گردد. اما من و شما نباید بگذاریم جف بیزوس یا اف بی آی حد و مرز آزادی ما را در قرن 21 معین کنند. اگر در دموکراسی زندگی می کنیم، این ماییم که در صندلی راننده نشسته ایم و آینده جمعی مان را شکل می دهیم.

منبع

bestcanadatours.com: مجری سفرهای کانادا و آمریکا | مجری مستقیم کانادا و آمریکا، کارگزار سفر به کانادا و آمریکا