وقتی فیلم های قدیمی، تصادفی حال خوب کن می شوند: فیلم Last Known Address با بازی لینو ونتورا - آریا بلاگ

میهای امینسکو

این اصطلاح فیلم حال خوب کن هم اصطلاح جالبی است. هر فیلم خوبی لزوما حال خوب کن نیست.

به چه فیلمی حال خوب کن می گوییم؟

فیلمی که در شرایطی که به شدت خسته، افسرده، بی رمق، تنها و بی انگیزه هستیم، به دادمان برسد.

فیلمی که با جادویی مناظر، موسیقی، داستان، دیالوگ های صمیمانه و لطافت تعامل هنرپیشه ها، حال و هوایمان را از این رو به آن رو کند.

سینما، گاهی به معجزه شبیه می گردد و این معجزه ها، گاهی به شدت شخصی هستند. یعنی فیلمی که در یک روز حال من را خوب کند، اصلا اجباری نیست که حال شما را هم بتواند خوب کند.

فیلم حال خوب کن، مثل کلیدی است که تصادفی با قفل ذهنی شما جور می گردد و بازش می نماید.

چند وقت پیش به مناسبت زادروز یکی از هنرپیشه های قدیمی مورد علاقه ام، یعنی لینو ونتورا، چند تا از فیلم های دوبله را دانلود کرد. راستش از اینکه دیدم سایت های دانلودمان دچار ضعف شده اند و بعضی از دوبله های سابقا موجود را نمی گردد، پیدا کرد، مقداری ناراحت شدم. اما خب، هر چیزی که موجود بود را دانلود کردم.

امروز با خودم گفتم که یکی از آن فیلم ها را با عنوان Last Known Address را ببینم. فیلم در imdb نمره 7 را دارد.

داستان فیلم هم نسبتا ساده است و پیچیدگی خاصی ندارد.

فیلم برخلاف انتظار بسیار به دلم نشست. دوبله زنده یاد حسین عرفانی و جلال مقامی در این فیلم، بسیار عالی بود.

یکی از چیزهایی که بسیار پسندیدم و مدت ها بود از دیدنش خودم را محروم کردم، دیدن فیلمی بود که در شرایط بسیار شتاب زده و به شدت تکنولوژیک امروزی، ساخته نشده باشد.

داستان فیلم در زمانی سپری می شد که خودروها بسیار ساده بودند، مناظر آپارتمان ها شبیه دو دهه پیش خودمان بود و سنگفرش های قدیمی چشم نواز بودند.

به جای موبایل و پیامک و هک و کامپیوتر، همه کارها با دستگاه های تلفن قدیمی انجام می شد.

از همه بامزه تر صحنه ای بود که پلیس داستان و همکارش با بازی لینو ونتورا و مارلین جوبرت، داشتند بایگانی یک داروخانه را برای یافتن آدرس یک بیمار با استفاده از چندین جلد قطور دفاتر ثبت اطلاعات، پیدا می کردند!

کاری که امروزه با یک جستجوی ساده انجام می گردد، در آن موقع با یک شب زنده داری میسر شده بود.

اما چیز مهم تر به غیر از پوسته، روابط زنده تر و انسانی تر کاراکترها بودند. کارآگاه پا به سن گذاشته داستان نگاهی پدرانه به همکار خانم زیبایش داشت. در تقابل با فیلم های کنونی که حتما می باید چندین صحنه معاشقه حتی نامعقول را بگنجانند!

داستان فیلم کند، اما با ضرب آهنگی معقول پیش رفت. مناسب برای ذهنی که خسته بود و حوصله یک فیلم پرشتاب که احتیاج به کشف رمزهای مداوم داشت.

یکی از سکانس های فیلم هم خیلی به دلم نشست. آنجایی که یک شخصیت فرعی فیلم که آقایی هنردوست و احساساتی بود و همسر سلطه طلبی داشت، از اندک فرصت پیش آمده استفاده نموده بود و داشت در خصوص دنیای معصوم یک دختربچه دوست داشتنی صحبت می کرد.

در اینجا فکر کنم هیچ صدایی به جز صدای رؤیابرانگیز جلال مقامی با این شخصیت خسته مهربان با آن تلالوی چشم هایش جور درنمی آمد.

خلاصه اینکه اگر این روزها از فضای غیرصمیمی فیلم های روز خسته شده اید و هر چه می گشت چیز خوبی پیدا نمی کنید، سعی کنید فیلم های قدیمی را ببینید.

هیچ لزومی ندارد که حتما کلاسیک های پربحث قدیمی را ببینید، بعضی از فیلم هایی که فکرش را هم نمی توانید بکنید، خوب از آب درمی آیند. آزمون و خطا کنید و نهراسید!

در سرانجام البته باید متذکر شوم که اگر می خواهید وقت بگذارید و از لینو ونتورا فیلم ببینید کلی فیلم های واجب تر هم هستند. یکی از آنها ارتش سایه هاست که قبلا در خصوصش در خبرنگاران نوشته ام. بینوایان ، دسته سیسیلیها، پروانه روی شانه؛ صد روز در پالرمو هم به شدت توصیه می شوند.