بدون دارو هم می گردد بدن متناسب داشت - آریا بلاگ

به گزارش خبرنگاران، روزنامه ایران نوشت: باید گولاخ باشی تا ازت حساب ببرند. قدرت یعنی همین، اینکه راه بروی و چشم همه به بر و بازویت باشد. هم حسرت بخورند و هم بترسند. یک فیگور، چند تا لایک اینستاگرامی دارد؟ اندازه تمام آن چند هزار لایک، خودت را بزرگ می بینی. آنقدر که دیگر یادت می رود چند تا آمپول خرج دستکاری هورمون هایی نموده ای که از تو چنین پهلوانی ساخته؛ یک پهلوان پنبه.

اما می گردد بدون آن دریای هورمون هم بدنی داشت که نه آن طور خارج از فرم طبیعی، که معقول و متناسب بود و تضمینی برای سلامت و زیبایی. همه فکر می نمایند بدون دارو نمی گردد بدن زیبا داشت. ما انجام دادیم و شد. این را علی ماهر می گوید، بنیانگذار بدنسازی طبیعی در ایران و قهرمان جهان در این رشته. 37 ساله است و ورزش را از شش سالگی آغاز نموده. البته معلوم است که بچه به آن سن سراغ بادی بیلدینگ نمی رود قاعدتاً و آن زمان هم اصلاً بدنسازی به گفته خودش ممنوع بوده. علی با ورزش رزمی آغاز می نماید و بعدش در 13 سالگی وارد میدان بادی بیلدینگ یا همان بدنسازی می گردد اما سه سال بعد به خاطر آسیب دیدگی شدید از ناحیه ستون فقرات، راه جدیدی پیش رویش باز می گردد.

ماجرا را از زبان خودش بخوانید: من به اجبار از ورزش دور شده بودم اما چون علاقه زیادی به آن داشتم، سعی کردم به صورت آکادمیک دنبال ورزش باشم. آن زمان برایم سوال بود که چرا در این سن جوانی دچار آسیب شده ام؟ بله سوال این بود، چرا آسیب؟ واقعاً چرا یک جوان 18، 19 ساله باید آسیب ببیند آن هم در شرایطی که بالاترین آمادگی بدنی را دارد؟

بعد از عمل جراحی سنگینی که داشتم آغاز کردم به مطالعه در این زمینه. آن زمان در سفرهایی که به کشورهای همجوار داشتم با رشته ای به نام نچرال بادی بیلدینگ آشنا شدم که همان بدنسازی طبیعی است. قبل از آن هم البته برایم خیلی سوال بود که چرا ورزشکاران دوپینگ می نمایند. وقتی می گردد به صورت طبیعی و تنها با ورزش بدن متناسب داشت، اصلاً چرا باید دوپینگ کرد؟ آن زمان مکمل های ورزشی هم به این شکل نبود و بیشتر داروهای هورمونی و استروئیدی مصرف می شد. من سال 1383 با نچرال بادی بیلدینگ آشنا شدم و دیدم اصلاً در جهان دارند این کار را انجام می دهند و می گویند دوپینگ نکنید.

ماهر از راه سختی می گوید که برای معرفی این رشته ورزشی در ایران پیش گرفته است: اینجا پیش هر استادی می رفتم، تعجب می کرد و می گفت تو بچه ای هستی که داری حرف بی خود می زنی. احساس کردم خودم باید این کار را دنبال کنم و بگویم که ورزش بدنسازی فقط دوپینگ نیست و این کار دارد در جهان سالم انجام می گردد. دغدغه من این بود که چرا حتماً برای رقابت و مسابقه باید دوپینگ کرد. من تمام سعی ام این بود که ما دو دسته ایم، یک دسته افرادی که با دوپینگ موافق هستند و می خواهند دارو استفاده نمایند و یک دسته هم افرادی که نمی خواهند دوپینگ نمایند. چرا ما نباید محیطی فراهم کنیم تا افرادی که نمی خواهند دارو مصرف نمایند، در کنار افرادی مثل خودشان قرار بگیرند. در واقع افرادی که دارو مصرف نمی نمایند و اعتقادی به آن ندارند با کسانی هم عقیده خودشان مسابقه دهند، نه با کسانی که دوپینگ نموده اند.

به هرحال اگر ما با کسانی که دارو مصرف می نمایند رقابت کنیم، حریف شان نمی شویم. من سعی کردم در این زمینه فرهنگسازی کنم. از سال 2009 به عنوان بنیانگذار این رشته در ایران فعالیت نموده ام. تا الان هم فعالیتم در قالب باشگاه بود اما حالا مجوزهای لازم دولتی را هم گرفته ام که به صورت سازمانی قانونی فعالیت کنیم.

ممکن است برای شما هم سوال پیش بیاید که وقتی این رشته از سال 2009 در ایران فعال بوده، چرا هنوز جا نیفتاده؟ ماهر دلیل آن را ناآشنایی مردم و بخصوص جوان ها می داند و می گوید: اگر پیش افرادی که در این زمینه فعال هستند بروید، می گویند اصلاً این کار شدنی نیست. یعنی یک فرهنگی را جا انداخته اند که بدون دارو، داشتن بدن متناسب امکان پذیر نیست در صورتی که ما می گوئیم بدون دارو هم می گردد بدن ساخت و رقابت کرد، فقط زمان بیشتری می برد و علم بالاتری می خواهد. متأسفانه همه دنبال راه کوتاه هستند. طرف می خواهد لاغر گردد، می گوید چه قرصی بخورم که سریع لاغر شوم و می رود سراغ کسانی که داروهایی پیشنهاد می نمایند که سریع اثر کند. وقتی بحث بیزینس وسط می آید، همه دارو را پیشنهاد می نمایند و متأسفانه شبکه های اجتماعی هم فضایی برای تبلیغات شده. طرف عکس می گذارد و کسی می آید می پرسد چطور چنین هیکلی پیدا کردی و می گوید بیا بهت دارو بدهم این طوری بشوی.

ماهر از سال 2014 شرکت در مسابقات برون مرزی را در رشته نچرال بادی بیلدینگ آغاز نموده و به گفته خودش تا همین الان هم سالی دو تا مسابقه شرکت نموده و همواره هم جزو نفرات برتر بوده و عنوان قهرمانی جهان را هم دارد؛ این دلیلی است بر آنکه می گردد به صورت طبیعی و بدون دارو هم پیروز بود.

همان طور که گفتم مشکل، نبود فرهنگسازی و آشنا نبودن با این رشته بود. خانواده ها این رشته را نمی شناختند و با آن آشنا نبودند. الان والدین بچه هایشان را می آورند باشگاه و می گویند ما به خاطر تفکر شماست که بچه هایمان را می آوریم وگرنه جرأت نداریم بفرستیم شان باشگاه دیگر.

ماهر این را می گوید و ادامه می دهد: بچه 16 ساله باشگاهی رفته بود و مربی داروهایی داده بود و بچه آن را نشان داد به من و گفت به نظرتان این دارو را استفاده کنم یا نه؟ گفتم معلوم است که نباید استفاده کنی. مربی ها متأسفانه این کار را می نمایند و حتی به نوجوان ها دارو توصیه می نمایند. الان پیش فوق تخصص غدد هم بروید، با هزار بالا و پایین و آزمایش، یک داروی هورمونی تجویز می نماید اما در باشگاه ها مربی خیلی راحت 20 مدل داروی هورمونی برای یک بچه توصیه می نماید و می گوید بدون این ها نمی توانی بدن خوبی داشته باشی. بچه هم استفاده می نماید و پیش خودش می گوید حالا یک مدت استفاده می کنم و بعد کنار می گذارم اما غافل از اینکه حتی یک بار استفاده می تواند ضررهای جبران ناپذیر به بدنش بزند. متأسفانه حتی تحصیلنموده های رشته فیزیولوژی هم دارند دارو تجویز می نمایند چون باورشان این است که بدون دارو نمی گردد. به خاطر همین باور، من و کسانی که بدون دارو پیروز شده ایم، تعدادمان کم است. چون بقیه فکر می نمایند حتماً باید دارو مصرف نمایند.

هدف او این است که نوجوان ها و جوان ها و خانواده ها مطلع شوند. چه بسیار کسانی که چوب همین نامطلعی را خورده اند و حتی جانشان را بر سر آن از دست داده اند: مخاطب من خانواده هایی هستند که ترس دارند از اینکه بچه هایشان ورزش نمایند. نوجوان ها و جوان ها حالا چه پسر و چه دختر، دوست دارند بدن زیبایی داشته باشند و بهشان می گویند فلان دارو را استفاده کن و می نماید. الان در باشگاه های زنانه هم وحشتناک داروی هورمونی تجویز می گردد. مثلاً همین سوماتروپین یا هورمون رشد که به وفور در باشگاه ها تجویز می گردد و در جامعه ورزشی ادعا می نمایند سالم ترین هورمون است، می تواند خیلی خطرناک باشد و اگر کسی مستعد سرطان باشد باعث فعال شدن سلول های سرطانی در بدنش می گردد.

البته به گفته او ضرر استفاده از داروهای بدنسازی، فقط جسمی نیست و مسائل روحی و روانی هم پیش می آورد چون مثل مخدر در بدن عمل می نماید. با مصرف این مواد بشدت احساس قدرت می کنید و با قطع مصرف، آن احساس به یک باره فرو می ریزد.

متأسفانه هرکس به باشگاه مراجعه می نماید، مربی ها فکر می نمایند می خواهد قهرمان گردد در صورتی که طرف می خواهد مشکل بدنش اصلاح گردد. الان بیشتر بچه ها در مدرسه عارضه نابرابری شانه دارند. در باشگاه بدنسازی باید حرکت هایی داده گردد که مشکل قوز پشت بچه حل گردد اما بچه می آید باشگاه و بازوهای بزرگ و بدن های فرم گرفته را می بیند و می خواهد مثل آنها گردد و رو می آورد به کار نادرستی مثل مصرف دارو که متقاضیانش بیشتر در دهه 20 و 30 عمرشان هستند چون در این سنین توجه شأن به این است که بدن شأن به هر قیمتی فرم زیبایی بگیرد و قدرت داشته باشند.

خیلی ها هستند که حتی خودشان هم گول هیکل شأن را می خورند، اینکه آن هیکل چقدر آمپولی است مهم نیست. مهم این است که توی خیابان به تی شرت جذب و بازوهای آنچنانی ات خیره شوند. اما قرار نیست همه چیز به همین تصویر دلنشین ختم گردد؛ گولاخ عزیز تو نه تنها روی سکوی قهرمانی نخواهی ایستاد بلکه سلامتی روح و روانت را هم از دست خواهی داد.