تغییرات ژنتیکی فاجعه هسته ای چرنوبیل در سگ ها ، انسان ها هم دوام می آورند؟ - آریا بلاگ

به گزارش خبرنگاران و به نقل از ای بی سی نیوز، طبق مطالعه ای که در Science Advances منتشر شد، قرار گرفتن در معرض تشعشعات، هنوز هم در چرنوبیل، چندین دهه پس از فاجعه هسته ای 1986 ممکن است اساساً ژنتیک جمعیت سگ ها را تغییر داده باشد.

به گفته محققان، علاوه بر این، ژنتیک در جمعیت سگ هایی که در معرض سطوح مختلف تابش قرار گرفته اند نیز از یکدیگر متمایز است.

سگ هایی که هنوز در اطراف منطقه ممنوعه زندگی می نمایند، احتمالاً نوادگان آن حیوانات خانگی هستند که پس از رفتن ساکنان اطراف نیروگاه چرنوبیل از منطقه رها شده و یا جا مانده اند.

تیم موسو، دانشمند هسته ای از دانشگاه کارولینای جنوبی می گوید: آلودگی رادیواکتیو، جمعیت حیات وحش منطقه را ویران کرد، اما بعضی از آنها جان سالم به در برده و به فراوری مثل ادامه دادند.

طبق این مطالعه، محققان برای انجام کار خود، از نمونه های خون نگهداری شده سگ ها که از بیش از 300 مورد بین سال های 2017 تا 2019 در مکان هایی با سطوح مختلف آلودگی جمع آوری شده استفاده کردند.

موسو گفت: داوطلبان درمان و عقیم سازی سگ ها را در همان زمانی شروع کردند که ساخت محفظه تازه ایمنی راکتور هسته ای از کار افتاد، شروع شد. آن موقع، این نگرانی وجود داشت که سگ های ساکن در این منطقه ممکن است مشکل ساز باشند.

او اضافه نمود: تاثیرات رادیواکتیوی که محققان در سگ ها و حیوانات دیگر در اطراف چرنوبیل پیدا کردند، درست مشابه آن چیزی بود که در گذشته از بازماندگان بمباران های هسته ای ژاپن در جنگ جهانی دوم به دست آمده بود.

برای مثال، میزان آب مروارید در آنها افزایش یافته است، زیرا چشم ها اولین بافت هایی هستند که نشانه های قرار گرفتن در معرض پرتوهای یونیزان را نشان می دهند.

موسو گفت که دانشمندان بعلاوه در پی سایر ناهنجاری های رشدی مانند تومورها، میزان کوچک تر مغز و تغییر در تقارن هستند.

الاین اوستراندر، محقق ارشد برجسته در مؤسسه تحقیقات ژنوم انسانی مؤسسه ملی بهداشت نیز گفت: محققان با هدف تشخیص جمعیت های مختلف سگ هایی که در و نزدیک نیروگاه و بعلاوه در پریپیت (شهر متروکه ای حدود 3 کیلومتر دورتر از نیروگاه است) زندگی می نمایند، اقدام به تحقیق کردند.

این مطالعه نشان داد که تغییرات ژنومی گسترده در داخل و در سراسر مکان های جغرافیایی در سرتاسر منطقه ممنوعه چرنوبیل، حاصل آن است که سگ ها در نزدیکی یکدیگر زندگی، بین مکان ها حرکت و آزادانه فراوری مثل می نمایند.

اوستراندر گفت که محققان اکنون آماده هستند تا پیشرفت ژنتیکی سگ ها را در چندین نسل گذشته تعیین و چگونگی زنده ماندن و تکثیر آنها از آن موقع را آنالیز نمایند.

بر اساس این مطالعه، اگرچه قرار گرفتن در معرض پرتوهای یونیزان به عنوان افزایش نرخ جهش ژنتیکی در گونه های مختلف گیاهی و جانوری شناخته شده است، اما هنوز تعیین نیست که چگونه حیوانات بزرگ تر ممکن است در سطح جمعیت شان تحت تأثیر قرار بگیرند.

• اینفوگرافیک | نیروگاه هسته ای چگونه برق فراوری می نماید؟

به گفته محققان، تنوع ژنتیکی منحصربه فرد این سگ ها، آنها را به نامزد ایده آل برای مطالعات آینده تبدیل می نماید. تحقیقاتی که در پی درک اثرات ژنتیکی طولانی مدت محیط های پرتوزا بر جمعیت پستانداران بزرگ هستند؛ به ویژه در درک زیربنای بیولوژیکی بقای انسان در مناطقی با پرتوی بالا و مداوم.

اوسترندر گفت: این نوع نمونه ها فقط یک بار در تاریخ بشر وجود داشته اند که دانشمندان را برای منظره یافته های آینده هیجان زده تر نموده است.