چهار راه ممکن برای سرانجام دادن به بحران کرونا

به گزارش آریا بلاگ، هیچ راه حال ساده ای برای مقابله با کرونا وجود ندارد. در این یادداشت 4 راه پیشنهاد شده که هر کدام سختی ها و موانع خاص خود را دارد.

به گزارش خبرنگاران، دکتر دِوی سریهار، رییس بخش سلامت همگانی دنیای‘ دانشگاه ادینبورگ، طی یادداشتی 4 راه ممکن برای انتها دادن به بحران کرونا را مطرح نموده است که هر کدام از آنها دارای مسائل خاص خود است.

این یادداشت به روال روزهای گذشته توسط دکتر نیما فاتح و دامون افضلی ترجمه و در اختیار خبرنگاران قرار گرفته است. پیشنهاد می گردد برای شناخت ابعاد مختلف برنامه ها و اقدامات صورت گرفته در دنیا در مورد کرونا به دیگر مطالب این مترجمان که در انتهای همین مطلب لینک آنها قرار گرفته نیز مراجعه کنید:

همکاری دنیای، منع ادواری تردد و ردگیری تماس های مبتلایان، همگی، می توانند در راستا متوقف کردن این پاندمی مؤثر باشند.

در دنیایی دیگر، ویروسی جدیدی در چین ظهور می نماید. این کشور به سرعت عامل بیماری زا را شناسایی می نماید، مرزهای اش را می بندد، کمپینی بی سابقه برای ریشه کنی ویروس راه می اندازد و نهایتاً می تواند مطمئن باشد که مبتلایان بسیار کمی از کشور خارج شده اند. سایر کشورهایی که موارد ابتلا را گزارش می نمایند (نظیر کره جنوبی، تایوان، هنگ کنگ و سنگاپور) اشخاص آلوده را به سرعت شناسایی می نمایند، افرادی را که با آن ها در تماس بوده اند ردگیری می نمایند، ناقلان ویروس را جداسازی می نمایند و مانع گسترش ویروس می شوند. به وسیله این استراتژی سه بخشی (تست، ردگیری و جداسازی) ریشه کنی ویروس قرین موفقیت می گردد. بشر نجات می یابد.

در واقعیت، کروناویروس جدید (Sars-CoV-2) از چنگ تمهیدات سلامت همگانی دولت چین گریخت و در سراسر دنیا گسترش یافت. از آنجا که واکنش های اولیه دولت ها ناشیانه بود، ویروسْ بی سروصدا اجتماعات انسانی را درنوردید، بسیاری از مردم را آلوده و در بیمارستان ها بستری کرد و بعضی ها را هم کُشت. این ویروس فوق العاده خطرناک است: گسترش اش به سادگیِ گسترش سرماخوردگی و آنفولانزاست، حتی به وسیله افرادی هم که هیچ علائم آشکاری ندارند منتقل می گردد؛ جدیدترین داده ها نشان می دهد تقریباً 5 درصد از افرادی که به این ویروس آلوده می شوند به بستری شدن در بیمارستان احتیاج پیدا خواهند کرد. 30 درصد از این 5 درصد کارشان به ICU خواهد کشید. طبق برآوردها 0.6 تا 1.4 درصد از کسانی که به این ویروس مبتلا می شوند، خواهند مُرد.

دنیا حالا بیش از 1 میلیون موردِ تأییدشده [ابتلا به] کروناویروس دارد. ایالات متحد بیش از 400 هزار مورد ابتلا دارد و تقریباً 13 هزار آمریکایی از این بیماری مُرده اند؛ این کشور حالا از چین پیشی گرفته: چین تقریباً 82 هزار مورد ابتلا و 3000 کشته داشته است. نیمی از موارد تأییدشده حالا در اروپا هستند. کشورهایی که درآمد کم یا متوسطی دارند فقط چند هفته با این وضع فاصله دارند. درحالی که کشورهایی نظیر سنگال، لیبریا و نیجریه خودشان را برای روبرو با این چالش آماده نشان داده اند، ولی فقدان منابع، مراقبت های پزشکی و قابلیت انجام آزمایش دست وپای دولت های شان را بسته است. دیگران، کشورهایی نظیر برزیل و هند و مکزیک، علی الظاهر آنچه را که در پیش است انکار می نمایند.

ما هنوز نمی دانیم چه درصدی از جمعیت دنیا قبلاً در معرض این ویروس قرار گرفته اند. بدون انجام تست قابل اطمینان پادتن، (که معین می نماید فرد به این ویروس مبتلا شده یا نه و آیا محتمل است در برابر آن ایمن شده باشد) نمی توان گفت چه تعداد از مردم ناقلِ این ویروس اند، افرادی که شاید هیچ علائم آشکاری هم نداشته باشند. نقش بچه ها در انتقال آن نیز هنوز روشن نیست؛ آن ها در برابر آن ایمن نیستند و به نظرمی رسد به سختی هم به آن مبتلا نمی شوند.

خب، حالا چی؟ بر اساس آنچه از مدل سازی های منتشرشده و واکنش دیگر کشورها به این ویروس فهمیده ام، چهار سناریوی ممکن برای انتها دادن به این ویروس وجود دارد.

1- یکی سناریو این است که دولت ها دور هم جمع شوند و بر سر طرحی برای ریشه کنی این ویروس توافق نمایند، طرحی مبتنی بر تست تشخیصیِ ارزان و سریعِ point-of-care [تست در محل]. همه کشورها همزمان مرزهای شان را به مدتی که بر سرِ آن توافق شده می بندند و کمپینی تهاجمی و جسورانه برای شناسایی حاملان ویروس و جلوگیری از انتقال آن سازمان می دهند.

این رویکرد به نظر محتمل نمی رسد؛ ویروس به شکلی تهاجمی گسترش یافته است و بعضی کشورها در برابر ایده همکاری با یکدیگر سکوت پیشه نموده اند. ولی این سناریو به سه دلیل می تواند واقع بینانه تر از آب دربیاید: درمان های ضدّویروسی که برای جلوگیری یا معالجه علائم کووید-19 استفاده می گردد ممکن است ضعیف باشند؛ ساختن و فراوری واکسن شاید دهه ها طول بکشد؛ و ایمنی در برابر این ویروس چه بسا کوتاه مدت باشد و به موج های متعددِ آلودگی (حتی در فردی واحد) منجر گردد. نیوزلند هم اکنون برای پیاده کردن نسخه یی از این رویکرد کوشش می نماید: این کشور مرزهایش را بسته است، منع تردد برقرار نموده و برای ریشه کنی این ویروس کیت آزمایش به بازار عرضه نموده است.

2- دومین سناریو، که تقریباً محتمل تر به نظرمی رسد این است که به سبب آن که تست های اولیه واکسن نویدبخش بوده تا ساختن واکسن وضع را مدیریت کرد. کشورها، درحالی که چشم به راهِ واکسن می مانند، سعی خواهند کرد گسترش ویروس را به وسیله منع ادواری تردد، طی 12 تا 18 ماه، به تأخیر بیندازند. مقامات پزشکی کشور باید سه هفته پیشتر پیش بینی نمایند که آیا تخت های بیمارستان ها، دستگاه های تنفس مصنوعی و پرسنلی که مبکوششدگان را درمان می نمایند، کافی خواهد بود یا نه. بر این اساس، دولت ها می توانند تصمیم بگیرند تمهیدات قرنطینه یی را کم یا زیاد نمایند.

ولی این سناریو چندان ایده ئال نیست. نظام های خدمات درمانی کشورها باز هم فرسوده می شوند و منع تردد هزینه های مالی و اجتماعیِ بالایی دارد. تکرار منع تردد ممکن است به بیکاری فراگیر، افزایش فقر در بچه ها و ناآرامی اجتماعی گسترده منجر گردد. در کشورهای فقیرتر چه بسا افراد بیشتری از برقراری منع تردد بمیرند تا از خودِ ویروس: از سوءتغذیه، از بیماری هایی که با واکسن می گردد از آن ها جلوگیری کرد یا به سبب ازدست رفتن آب بدن به علت دسترسی محدود به آب تمیز.

3- سناریوی سوم و حتی محتمل تر این است که کشورها درحالی که چشم به راهِ واکسن هستند، خط مشی کره جنوبی را دنبال نمایند: افزایش تست گیری برای شناسایی تمامی ناقلان ویروس، ردگیری افرادی که با ناقلان تماس داشته اند و قرنطینه کردنِ آن ها تا سه هفته. این کار مستلزم برنامه ریزی تمام عیار، توسعه سریع و فوری اپلیکیشنی برای ردگیری تماس های افراد مبتلا، هزاران داوطلب برای یاری به نمونه گیری، پردازش نتایج آزمایش ها و نظارت بر قرنطینه خواهد بود. برای جلوگیری از گسترش ویروس و کاستن از فشار واردشده بر نظام درمان می گردد تمهیدات مبتنی بر فاصله گیری فیزیکی را هرچه بیشتر به اجرا گذاشت.

4- اگر در آینده نزدیک خبری از واکسنی قابل اطمینان نباشد، سناریوی نهایی می تواند مدیریت کووید-19 باشد: به وسیله معالجه علائم بیماری، نه علتِ آن. کادر درمانی می تواند درمان های ضدّویروس را مدیریت کند، درمان هایی که مانع از وخیم ترشدنِ حال بیماران می گردد و آن ها را از مراقبت های ویژه بی احتیاج می نماید یا وقتی که به مرحله بحرانی بیماری برسند مانع مرگ شان می گردد. راه چارهِ حتی بهتر می تواند استفاده از درمان پیشگیرانه (همراه با تست تشخیصی سریع برای شناسایی افرادی که آلوده شده اند) برای ممانعت از آغاز هجوم کووید-19 باشد. این طرح را می گردد در کشورهایی که از منابع لازم برخوردارند، ادامه داد؛ ولی برای کشورهای فقیرتر این رویکرد اگر نه غیرممکن، دست کم، سخت خواهد بود.

هیچ راه چاره ساده یی وجود ندارد. ماه های پیشِ رو مستلزم ایجاد موازنه یی شنماینده بین سلامت همگانی، منافع جامعه و اقتصاد با دولت هایی خواهد بود که بیشتر از همواره به یکدیگر متکی اند. این نبرد دست کم دو جبهه دارد: یکی ایجاد ابزارهای درمان این ویروس (واکسن، درمان های ضدّویروسی و تست های تشخیصی سریع) خواهد بود؛ جبهه دوم فراوری انبوه مقادیر کافی از این ابزارها، توزیع شان به شکلی منصفانه و عادلانه و حصول اطمینان از دسترسی همه مردم دنیا به آن ها خواهد بود.

این مقاله ترجمه است از:

https://www.theguardian.com/commentisfree/2020/apr/08/how-will-the-coronavirus-crisis-end-lockdown-pandemic

سایر مطالب این مترجمان در مورد کرونا:

دکتر نیما فاتح، پزشک و فارغ التحصیل مدیریت سلامت | دامون افضلی کارشناس علوم اجتماعی

تجربه نروژ در مدیریت کرونا | چرا قرنطینه را شکستند | مهار ویروس با تست و رصد
هلند؛ نسخه تعدیل شده ایمنی جمعی | کنترل هوشمند تردد
انگلیس چگونه خطای کرونایی خود را اصلاح کرد | درس هایی که باید گرفت
الگوی آلمانی مقابله با کرونا
آن شهر ایتالیایی چطور بر کرونا غلبه کرد ؛ تست جامع، شناسایی ناقلان خاموش
فاصله گذاری اجتماعی دوای کرونا نیست | این یک جنگ چریکی است | چه کسی گفته تغییر فصل کرونا را کم می نماید؟
چرا آغاز مجدد کسب وکارها در شرایط فعلی خطرناک است؟
کرونا و تجربه اردن در منع عبور و مرور
ریاضیات مرگ و زندگی؛ رابطه مدل های آماری در سیاستگذاری بیماری ها واگیر
مقاله ای از فریدمن؛ کرونا از منظر راست گرایان